Garanhan (Macassan Beach)
Net ten zuidoosten van Nuhunbuy liggen 3 strandjes, Little Bondi, Turtle en Macssan Beach die worden beheerd door de Dhimurru Aboriginal Corporation. Ze staan op beperkte schaal toerisme toe zodat alle drie nog in redelijk oorspronkelijke staat verkeren. Ik heb op zowel Turtle als Macassan Beach al ver van tevoren een plekje gereserveerd niet wetende dat ik daar uiteindelijk maar beperkt gebruik van zou gaan maken. Hoewel de afstand vanaf Nhulunbuy slechts ongeveer 35 kilometer, is de weg niet zo 'well maintained' als de website wil doen geloven. Ik doe er ruim 2 uur over om bij de afslaan van de eerste (Macassan) te komen en besluit om vast al even een kijkje te nemen bij zowel Little Bondi als Turtle Beach. Een goede keus bleek achteraf. De strandjes zijn allemaal even mooi en afgelegen als Macassan Beach waar ik uiteindelijk mijn camper neerzet voor de nacht. Ik kon nu ook de Fire Pit die ik voorafgaand aan mijn reis had besteld en die keurig in de Camper aanwezig was toen ik hem ophaalde uitproberen. Met de ondergaande zon was het al met al een mooi plaatje. Ik vraag mij alleen wel af dit hele afgezonderde kamperen wel mijn ding is, ik verveel me en eerlijk gezegd verlang ik naar iets meer mensen in de buurt. Ik ben niet voor Robison Crusoe in de wieg gelegd kennelijk. De keuze wordt mij uiteindelijk makkelijk gemaakt.

Gedurende de nacht is er onweer en regent het waardoor ik mij zorgen begin te maken over de weg terug. Zowel de laatste 10 kilometer naar de strandjes maar ook zeker de hele Central Arnhem Road zijn niet verhard en bij voldoende regen is daar waarschijnlijk geen doorkomen meer aan. Wanneer je dan in je eentje bent dan ga je je toch wat zorgen te maken. Omdat het de volgende ochtend nog steeds onweert en vooral ook regent besluit ik mijn spullen te pakken en terug te gaan naar in ieder geval Mainoru Station en als het enigzins mogelijk is naar de verharde weg om zo te voorkomen dat ik de komende paar dagen of weken hier vast kom te zitten. Het eerste stuk was al een behoorlijk avontuur en de buien zijn af en toe zo heftig dat ik bijna geen hand voor de ogen zie. Het is verbazingwekkend en beangstigend om te zien hoe een idyllisch landschap opeens verandert in een woestenij met modderpoelen. Ik bereik gelukkig ongeschonden de Central Arnhem Road en na een kilometer of 50 begint de regen af te nemen en kan ik in de verte weer blauwe luchten zien. Na een enerverende rit van ongeveer 700 kilometer ben ik nu weer terug in Katherine om na te denken over een nieuw plan. Ook hier heeft het vannacht geregend en het lijkt erop dat een deel van de wegen inmiddels al niet meer begaanbaar is, deels door de regen maar deels ook door bosbranden die zijn ontstaan als gevolg van het onweer. Dat laatste had ik mij natuurlijk niet gerealiseerd. Limmen National Park lijkt om die reden geen haalbare kaart meer en zal ik van mijn lijstje moeten strepen.

Morgen denk ik dat ik verder ga richting Daly Waters om van daaruit de doorsteek te maken naar Timber Creek via Top Springs over de Buchanan Highway. Opnieuw een groot stuk onverharde weg en wellicht door de komende regen onbegaanbaar maar we zullen zien.
Vooreerst heb ik hier de spullen weer een beetje geordend, mijn hoofd een beetje leeggemaakt en ga ik morgen vol goede moed weer verder.








